آیا صحیح است که زنان مسیحی آرایش یا گریم کنند یا زیورآلات به تن کنند؟

سوال: آیا صحیح است که زنان مسیحی آرایش یا گریم کنند یا زیورآلات به تن کنند؟

جواب: برخی از مسیحیان بر این اعتقادند که درست نیست زنان آرایش کنند یا زیورآلات به تن کنند، و به دو متن از عهد جدید اشاره می کنند که به نظر این چیزها را منع می کند. در عین حال که برای اعتقادات راسخ فرزندانِ خدا که تولد تازه یافته اند احترام قائلیم، اما همچنین می خواهیم مطمئن باشیم که تعلیم ما فراتر از آنچه واقعاً کلام خدا می گوید نرود. ما نمی خواهیم که عقاید بشری را به عنوان فرامین خدا آموزش دهیم (مرقس 7:7).

در بررسی اینکه آیا آرایش کردن یا زیورآلات به تن کردن برازنده است یا خیر، با اول سموئیل 7:16 شروع می کنیم: "خداوند همچون انسان نمی‌نگرد؛ انسان به ظاهر می‌نگرد، اما خداوند به دل." این آیه اصولی را در خصوص محدودیتهای دیدگاهمان بنا می نهد: ما طبیعتاً ظواهر را می بینیم؛ خدا به راستی درونی می نگرد. این بدان معنا نیست که ظواهر مهم نیستند، البته – ما به آسانی از طریق علائم دیداری با دیگران ارتباط برقرار می کنیم، و ظاهری که برای خود انتخاب می کنیم می تواند بیانگر سرکشی، تقوا، بی توجهی، وسواس، و غیره باشد. اما ظاهر می تواند فریبنده باشد، و موضوع عمیقتر، قلب است. هر آنچه که در ظاهر بیرونی انجام می شود، برای این است که مردم ببیند، و ما باید مراقب این موضوع باشیم، اما خدا بیشتر به آنچه که در قلب می گذرد توجه می کند.

پولس در چارچوب قواعد مربوط به پرستش عمومی می گوید: "نیز خواهانم که زنان پوششی شایسته بر تن کنند و خویشتن را به نجابت و متانت بیارایند، نه به گیسوانِ بافته، یا طلا و مروارید، یا جامه‌های فاخر، بلکه به زیورِ اعمال نیکو آراسته باشند، چنانکه شایستۀ زنانی است که مدّعی خداپرستی‌اند." (اول تیموتائوس 9:2-10). این یکی از متونی است که منجر شده برخی از زنان از آرایش و گریم کردن یا زیورالات به تن کردن کلاً اجتناب کنند.

دو نکته درباره این متن: نخست اینکه، استانداردی برای لباس پوشیدن زنان در جلسات پرستشی وجود دارد. پولس هیچ جزئیاتی بیان نمی کند، اما لباس زن باید باحیا، محجوب، و محترم باشد. پوشیدن هر چیزی که بی عفتانه، نانجیب، نامحترم، و بی آبرو باشد نادرست است. مشخص کردن مرز بین عفت و بی عفتی می تواند غیر عینی باشد، و عفت بستگی به آداب فرهنگی دارد، اما هر ایماندار باید تا حدی تشخیص داشته باشد تا از ایجاد رنجش پرهیز کند.

دوم اینکه، آراستگی مناسبی وجود دارد برای زنی که خدا را پرستش می کند و نیز آراستگی نامناسب. آراستگی مناسب برای یک زن باتقوا اعمال نیکوی اوست. طابیتا خود را به زیبایی "با وقف خود به کارهاي نيک و دستگيري از مستمندان" آراسته کرده بود. (اعمال 36:9). آراستگی نامناسب برای زنی باتقوا آراستگی ای است که موجب غرور و پف کردن یا جلب توجه به ظاهر بیرونی می شود: نمونه هایی از آن عبارتند از مدل موهای به زحمت درست شده، طلا و مروارید و لباس گرانقیمت. تمرکز جلسه پرستشی باید خداوند باشد، نه آخرین مد، بزرگترین الماس، یا آخرین مدل مو. پوشیدن لباس 3000 دلاری یا نمایش دادن زیورآلات پر زرق و برق هیچ ربطی به آراستن حقیقی زن خدا ندارد. او غنی تر می بود (و فقیران را بهتر خدمت می کرد) اگر لباسش را می فروخت و پولش را به یک خیریه ی مسیحی می داد. شاید زمانی که او صرف آرایش مدل پیچیده مویش کرد را می توانست بهتر در خدمت به یک نیازمند صرف کند.

پولس در اول تیموتائوس 9:2-10 تضادی را بین تلاش برای خشنود ساختن خدا و تلاش برای خشنود ساختن انسانها ایجاد می کند. یک جلسه پرستشی عمومی نباید یک شوی مد باشد. منظور این نیست که زنان هیچ وقت نمی بایست زیورآلات به تن کنند یا موهایشان را به طرز متفاوتی مدل دهند. منظور این است که زیاده روی و افراط در کلیسا صحیح نیست. ما باید خودمان را از غرور محفوظ نگاه داریم و مراقب باشیم که توجه دیگران یا خودمان را از آنچه که حقیقتاً مهم است منحرف نسازیم، یعنی از پرسش خدا و خدمت به دیگران.

آیات دیگری که به موضوع آرایش کردن و جواهرات به تن کردن زنان مربوط می شود اول پطرس 3:3-5 می باشد: "زيبايي شما نه در آرايش ظاهري، همچون گيسوان بافته و جواهرات و جامه‌هاي فاخر، بلکه در آن انسان باطني باشد که آراسته به زيبايي ناپژمردني روحي ملايم و آرام است، که در نظر خدا بس گرانبهاست. زيرا زنان مقدّسِ اعصار گذشته که بر خدا اميد داشتند، خود را بدين‌‌گونه مي‌آراستند."

پطرس تاکید می کند که تضادی بین زیبایی زودگذر و ظاهری، و زیبایی ماندگار و درونی یک زن وجود دارد. یک زنِ حقیقتاً زیبا "روح ملایم و آرامی" دارد. او خیلی در این دنیا مورد توجه قرار نمی گیرد، آما خدا قلب را می بیند. به رخ کشیدن زیبایی برای تحسین خودپسندانه سازگار با فرونتی مسیح نیست، بخصوص وقتی که این خودنمایی در جلسه پرستشی بروز می کند. باز می گوییم که منظور این نیست که موی افشان و بافته شده گناه آلود است، آما آنانیکه بر مو و زیورآلات و لباسشان تکیه می کنند که آنها را زیبا سازد در پی خودبینی و خودشیفتگی هستند. ارزنده تر آن است که شخصیت خداپسندانه را در خود پرورش داد.

در مجموع، هیچ ایراد ذاتی ای در زیورآلات به تن کردن، آرایش، یا موهای بافته شده وجود ندارد، مادامی که به شیوه معتدل و با حیا باشد. همچنین این چیزها هرگز نمی تواند جای کارهای نیک یا روح فروتن و افتاده را بگیرد. زن مسیحی نباید آنچنان بر ظاهر بیرونی اش متمرکز باشد که از زندگی روحانی اش غافل شود. جلسه پرستشی باید متمرکز بر خدا باشد، نه بر ما. اگر زنی وقت بیش اندازه و هزینه زیادی را صرف ظاهرش می کند، مشکل این است که اولویتهای زن درست گذاشته نشده است. جواهرات و لباسهای گران قیمت نتیجه ی یک مشکل هستند و خود آن مشکل نیستند. 

مرجع : سایت Got Question

لینکهای مرتبط :